Forma autoprezentacji - atrakcyjność seksualna

Mężczyźni starają się o możliwie dobry wizerunek własnych możliwości seksualnych we wczesnej fazie znajomości. Potem poziom nasilenia motywacji wyraźnie spada. Najbardziej widoczne obniżenie następuje po wielu latach małżeństwa. Wrażliwość na ocenę w zakresie możliwości seksualnych nadal pozostaje bardzo wysoka.

Z wiekiem pojawia się coraz więcej kompleksów. Ponad połowa mężczyzn i kobiet jest niezadowolona z wyglądu własnego ciała.

Najczęstsze kompleksy u mężczyzn dotyczą muskulatury, rozmiaru penisa, owłosienia.

Kobiety stosują 2 strategie: *jestem trudna wręcz nie do zdobycia, *jestem atrakcyjna, zmysłowa.

Kompleksy kobiet dotyczą głównie rozmiaru piersi, nóg, ud.

W celu wywołania korzystnego wrażenia u drugiej płci wykorzystuje się różnorodne środki podkreślające znakomite zdrowie, pozycję społeczną. Coraz częściej przewagę nad atrakcyjnością fizyczną, zdobywają elementy wysokiego standardu życiowego, który pozwoli zabezpieczyć odpowiedni poziom życia i możliwości prezentacji własnego wizerunku

Innym rodzajem autoprezentacji jest strategia manifestowania tajemniczości, a jej celem jest wzbudzenie zainteresowania i ciekawości.

Skłonność do zabiegów autoprezentacji wzrasta:

- im silniej wierzymy, że sposób spostrzegania nas przez innych ludzi decyduje o osiągnięciu naszych celów.

- gdy osiąganie celów ma charakter publiczny

w obecności przełożonych i osób równych nam statusem.

w przypadku celu kontrolowanego przez innych; celu trudnego do osiągnięcia, wymagającego wiedzy, w warunkach silnej konkurencji.

zależy nam na aprobacie innych

Przy rozbieżności wizerunku idealnego, rzeczywistego, prywatnego, publicznego

TAKTYKI AUTOPREZENTACJI
2 grupy: *obronne - defensywne, *asertywne - ekspansywne.
I.OBRONNE TAKTYKI

1.Samoutrudnianie - angażowanie się w działania, które obniżają szansę sukcesu, ale zwalniają z osobistej odpowiedzialności za porażkę, nasilają osobistą chwałę w przypadku sukcesu. Występują w różnych sferach: emocjach (lęk); zachowaniach (wybór nieodpowiedniego partnera do realizacji zadania); myślach.

2.Suplikacje - prezentowanie własnej bezradności, demonstrowanie braku możliwości spełnienia oczekiwań, w konstruowaniu sytuacji w nadziei uzyskania pomocy od innych. Szczególnym przypadkiem suplikacji jest udawanie głupka.

3.Wymówki - to zaprzeczanie wyrządzeniu szkody i przekonywanie, że nie miało się kontroli nad przebiegiem zachowania, które wyrządziło szkodę.

4.Usprawiedliwienia - akceptacja własnej odpowiedzialności z argumentacją, że czyn jest mało szkodliwy, albo dotyczy czegoś innego niż szkoda, np. mit przyjemności kobiety z gwałtu.

5.Przeprosiny- akceptowanie własnej odpowiedzialności za szkodę, okazanie żalu i kompensowanie szkody ofierze. Najskuteczniejszy sposób przywracania pozytywnego obrazu w oczach innych ludzi. Zasada działa w sądach, pozwalając na niższe wyroki dla przestępców okazujących skruchę.

II ASERTYWNE TAKTYKI autoprezentacji

1.Ingracjacja - tendencja do wykorzystania dla własnej korzyści kontaktu z drugą osobą. W języku potocznym ingracjację określa się jako wkupywanie się w łaski, podlizywanie się, schlebianie.

Najczęściej stosowanymi technikami ingracjacyjnymi są:
a) konformistyczne ukazywanie zgodności swoich poglądów, opinii i punktów widzenia z odpowiednimi poglądami, opiniami osoby znaczącej, aby w ten sposób uzyskać poparcie.

b) prezentacja własnej osoby odpowiednio do oczekiwań i potrzeb osoby znaczącej; może polegać na akcentowaniu własnych zalet, znaczenia możliwości lub przeciwnie na podkreślaniu swej słabości, poczucia zagrożenia, niesamodzielności, potrzeby pomocy.

c) podnoszenie wartości innej osoby, aby skłonić ją do uległości; dokonuje się tego zwykle przez taki sposób zachowania, który ma tę osobę upewnić, że jest traktowana w sposób wyróżniający ją, a przede wszystkim zgodny z jej oczekiwaniami i potrzebami: komplementy, pochlebstwa.

2.Autopromocja przez skojarzenie, kąpanie się w cudzej chwale i unikanie pechowców.

3.Zastraszanie polega na prezentacji groźnego wizerunku dla zaprezentowania swoich znacznych możliwości, czyli prezentacja wizerunku osoby groźnej, niebezpiecznej, zdolnej do sprawienia kłopotów w razie nie spełnienia oczekiwań. Autoprezentacja tego typu jest skuteczna jedynie wobec osób słabszych. Ludzie słabi mogą posługiwać się taktyką przez spowodowanie scen.

Normy autoprezentacyjne

normy autoprezentacyjne o charakterze preskryptywnym – nakazują, jakie wrażenie należy wywierać.

NA PRZYKŁAD: Normy obowiązujące na pogrzebie nakazują zachowanie powagi, niezależnie od tego, co się czuje w stosunku do zmarłego. Żałobnik, który uśmiechałby się szeroko podczas ceremonii, postrzegany byłby jako degenerat, nawet gdyby wszyscy wiedzieli, że właśnie wygrał na loterii albo był najgorszym wrogiem nieboszczyka.

Normy autoprezentacyjne

normy autoprezentacyjne o charakterze restrykcyjnym – ograniczają zakres wizerunków, jakie człowiek może zaprezentować.

Niektóre normy autoprezentacyjne obowiązują w rozmaitych sytuacjach. Od ludzi, którzy pomyślnie przeszli proces socjalizacji i mają dobrą wolę, oczekuje się, że będą się do tych norm stosować w wielu kontekstach społecznych.

Normy autoprezentacyjne

najbardziej powszechne:

dobre obyczaje,

skromność,

dopasowywanie autoprezentacji,

konsekwencja i uprzejma uwaga.

Strefy zakulisowe

Niemal w każdym miejscu pracy znajduje się strefa, gdzie zatrudnieni mogą się schronić przed krytycznym wzrokiem ludzi korzystających z ich towarów, produktów i usług.

Nie muszą tu prezentować wizerunku zgodnego ze wzorcem sprzedawcy, biznesmena, nauczyciela, kelnera, lekarza czy duchownego ani przejmować się autoprezentacyjnymi wymogami swojej roli.

W niektórych warunkach taka wydzielona przestrzeń stanowi absolutny warunek wykonywania pracy.

Dobra autoprezentacja

Eksponowanie walorów osobistych, czyli:

- uczciwość i rzetelność,

- naturalność,

-własny styl,