Размова Аднаго мітрапаліты з празбітарам, каторы се называл Шатан, а был пратапопам слонімскім

– Чалом, чалом, шатане.

– Слава вашмосьці, міласцівы пане.

– Гдзе ж ты ездзіў, шатане?

– Па попах, міласцівы пане.

– Шчо ж ты чыніў, шатане?

– Грошы збераў, міласцівы пане.

– Чы не крыўдзіш ты каго, шатане?

– Табе нічога да тога, міласцівы пане.

– Чы многа ж ты прывёз грошы, шатане?

– Сто таляраў бітых, міласцівы пане.

– Сабе ж ты чы многа ўзяў, шатане?

– Толькі ж такі (?), міласцівы пане.

– А многа ж то на цябе, шатане?

– А естэм пратапопам, міласцівы пане.

– Скаржуць ся многа на цябе, шатане!

– Табе ж то пажытак, міласцівы пане.

– Кат цябе просіць а той пажытак, шатане.

– Мая то душа адкажэць, міласцівы пане.

– Чаму ж ты круціш-муціш, шатане?

– Неспакойная мая галава, міласцівы пане.

– Чаму ж ты очыма мругаеш, шатане?

– Праўда очы колет, міласцівы пане.

– Чаму ж ты шальберуеш, шатане?

– Праўдаю не пажыўлюся, міласцівы пане.

– Чаму ж ты лакомы на грошы, шатане?

– То мая ўцеха, міласцівы пане.

– Чаму ж таке імя ліхое, шатане?

– Імя вэдлуг паступку, міласцівы пане.

– Прэце ты чы не помніш на смерць, шатане?

– Я смерці не баюся, міласцівы пане.

– Альбо ж ты не чалавек, шатане?

– Вшак ведаеш, што я, міласцівы пане.

– Абходзішся з людзьмі добра, шатане?

– Ішчэ калі каторы, міласцівы пане.

– Чаму ж ты не быў на кржцінах, шатане?

– Бо яўныя крыжы, міласцівы пане.

– За твае злосці трэба цябе ў турму, шатане.

– Змілуйся, на цябе сто коп, міласцівы пане.

– Чы не хочаш ты быць владыкаю, шатане?

– Амін, амін, міласцівы пане.

– Чаму ж ты не ласкаў на людзей, шатане?

– Убогі я, срамеюся іх, міласцівы пане.

– Чаму ж ты не добрага роду, шатане?

– Пад такою планетаю ўрадзіўся, міласцівы пане.

– Якая ж твая планета, шатане?

– З Блізнят Ураг да Шатан, міласцівы пане.

– Чы не брат твой Шайтан Баша, шатане?

– Аднаго ж то плоту кол, міласцівы пане.

– У імя Айца, Сына і Духа Св., проч ад мяне, шатане.

– Хоцьбысь хацеў адхрысціца, не адхрысцішся ад мяне, міласцівы пане.