Папиллома вирусты инфекция . 23 page

Өте жиі (60-90%) торпидті формасы кездеседі. Гонореяның мұндай әлсіз ағымы жыныстық серігінде де кездеседі. Жасырын ағымның маңызды факторы болып – аналық бездің гипофункциясы саналады.

Гонореяның басқа бір ерекшелігі аралас болып өтуі,яғни гонококкты-трихомонад(70–100%), гонококкты-хламидий (70–85%), стафилококктар,

стрептококктар (20–22%), гонококктар және вирустар (4–6%).

Жатыр қосалқыларының гонореялық зақымдану ерекшелігі қандай?

Қосалқылардың зақымдануы специфиялық процесстер сияқты,анабезге және кіші жамбас қуысының ішпердесіне(пельвиоперитонит) екі жақты процесспен тез өтеді.

Гонореяға күмән болғанда неге мән берілу керек?

Гонореяға күмән туғанда ескеру керек:

· Дизуриялық түзілістерге және жыныстық қатынас басталған соң беляға,қайталанған тұрмыс құруда,жыныстық серікті өзгерткеннен,байқаусыз жыныстық қатынаста;

· Қазіргі таңда немесе бұрын ерінде гонорея(серігінде);

· Біріншілік бедеулікте эндоцервицит, әсіресе уретритпен қосарланған түрінде,қынап кіреберісінде екі жақты үлкен бездердің қабынуы;

· Жүкті болмаған әйелде эндоцерицитпен қосарлана жүрген екі жақты сальпингоофариті болса;

· Жұғындыда көп көлемде лейкоциттер, эпителий, кокктар,трихоманада және басқа патогенді флоралар.

Гонорея диагностикасы?

Гонорея диагностикасы анамнез жинау,клиникалық көріністері мен лабороториялық диагностика жасаумен жүреді. Диагноз гонококк табылған және несепағардан,қынаптан, цервикалды өзектен,тік ішектен бөліністер бөлінген жағдайда ғана қойылады.

Гонококкты анықтау мақсатында микроскопиялық және культуральды зерттеулер де қолданылады,ПЦР (60 жастан асқан қыздар мен әйелдерге –тек қана гонококктың ферментативті дәрежесін анықтау үшін).

Провакация дегеніміз не?

Провакация - гонококкты анықтау мақсатындағы қабыну процессінің жасанды өршуі. Провокациядан кейінгі секрецияның көп бөлінуі Без жолдарының тереңінен гонококктарды “жуып шығаруға ” әсер ету арқылы ауруды диагностикалауды жақсартады. Провокацияны антибактериальды препараттарды тағайындауға дейін, дамуы мүмкін асқынуларды және оларды жүргізу болжамын ескере отырып, жүргізеді.

Провакацияның қандай түрлері бар?

Провакацияның келесідей түрлері бар:

· Физиологиялық(етеккір);

· Биологиялық(гоновакцинаны,пирогеналды қолдану);

· Механикалық(несепағардың массажы);

· Термиялық(индуктотермия,диатермия);

· Химиялық(несепағардың,цервикалды өзектің,тік ішектің кілегей қабаттарын 1% тік Люгль ерітіндісімен, 3%-5% тік AgNO3 ерітіндісімен жағу);

· Алиментарлы (алкоголь, өткір\ащы тағамды қабылдау);

· Аралас.

Зерттеу жүргізу үшін материалды несепжыныс жүйесінің қай бөлігінен және қай уақытта алу керек?

Зерттеу үшін материалды Метилень көгімен және Грам бойынша боялатын екі шынылы затқа несепағардан, қынаптан, цервикальды өзектен,тік ішектен (көрсеткіш бойынша) алады.

Физиологиялық провакацияда материалды етеккір циклының 2-4 күндері, ал биологиялық,химиялық және т.б. провакациялардан 24,48 және 72 сағ кейін алынады.

Гонореяның асқынулары қандай?

Етеккір циклының бұзылуына,проктитке, қапшықты түзілістердің пайда болуына, кіші жамбас қуысында жабысқақ процессіне,бедеулікке әкеледі. Жүктілік кезінде- түсік,мерзімінен бұрын босанулар. Босану кезінде – нәрестенің көзінің (гонобленорея) және қыздарда несеп-жыныс жүйесінің қабынуына әкеледі.

Жедел өрлемелі гонореяны қандай аурулармен ажырату диагностикасын жүргізу керек?

Жедел өрлемелі гонореяның ажырату диагностикасын ішкі жыныс мүшелерінің септикалық және туберкулездік этиологиялы қабыну ауруларымен, сонымен қатар экстрогениталды(жедел аппендицит, ішек өткізбеушілігі, асқазан және он екі елі ішектің тесілген жарасы) және гинекологиялық(жатырдан тыс жүктілік,аналық без ісігі аяғының айналып кетуі, пиосальпинкстің жарылуы кезіндегі перитонит,миоматозды түйіндегі қоректің бұзылуы) аурулармен жүргізеді.

Гонококкты инфекцияны емдеу схемасы неге байланысты?

Гонококкты инфекцияның таңдаулы емдеу схемасы аурудың клиникалық көрінісіне және анатомиялық орналасуына, N.gonorrhoeae штамдарының микробқа қарсы препараттаға сезімталдығына және оларды тағайындауды шектеуіне, басқа ЖЖБИ біріккен инфекцияның дамуына,жүргізіліп жатқан емнің жағымсыз әсерін бағалауға байланысты.

Гонококктың көптеген штамдарын пенициллинге, тетрациклинге және басқа антимикробты препараттарға тұрақтылығын ескере отырып, гонореяны емдеу үшін бұл дәрілер тағайындалмайды.

Біріккен гонорейлі- трихомонадты және хломидиялық инфекцияның жоғарғы қауіптілігін,урогениталды хломидиоздың диагностикасын жүргізе алмау мүмкіндігін ескере отырып, емді трихомонадқа қарсы препараттарды тағайындаудан бастау керек, кейін микробқа қарсы препараттар қолданылады, олар Chlamydia trachomatis және

N. gonorrhoeae бірдей әсер етеді.

Несеп-жыныс жүйесінің төменгі бөлігінің асқынбаған гонококкты инфекциясының емі қандай?

Асқынбаған гонококкты инфекция дегеніміз -несеп-жыныс жүйесінің төменгі бөлігінің кілегей қабатының біріншілік инфекциясы (уретрит-ерлерде және әйелдерде;цервицит,цистит,вульвовагинит-әйелдерде). Бүгінгі таңда несеп-жыныс жүйесінің төменгі бөлігінің асқынбаған гонореясын бір реттік емдеу әдістеріне аса мән беріледі.

Келесі препараттарды қолданады:

· цефтриаксон — 250 мг б/е 1рет;

· азитромицин — 1 г ішке 1рет;

· офлоксацин — 400 мг ішке 1рет;

· ципрофлоксацин — 500 мг ішке 1рет.

Сонымен қатар C. Trachomatis инфекцияны анықтағанда 0,5гр эритромицин тәулігіне 4 рет 14 күн және 0,1 гр доксициклин тәулігіне 2рет ішке 7күн. Жүктілік кезінде 0,5гр джозамицин тәулігіне 4 рет 14 күн тағайындалады.

Несеп-жыныс жүйесінің төменгі,жоғарғы бөлігінің және кіші жамбас мүшелерінің асқынған гонококкты инфекциясының емі қандай?

Осындай науқастарды стационарлық жағдайда емдеу керек. емдеу тактикасы гонореяның клиникалық ағымының сипатына байланысты. Парауретралды және үлкен вестибулярлы бездердің абсцесі кезінде микробқа қарсы препараттармен қатар сәйкес патогенетикалық, физиотерапевтикалық және хирургиялық емдеу әдістерін қолдану керек.

Несеп жыныс жүйесінің және кіші жамбас мүшелерінің асқынған гонококкты инфекциясының этиологиялық емі цефтриаксонмен 1,0 гр б/е және к/т әр 24 сағ сайын жүргізіледі.

Емдеудің альтернативті схемасы:

· цефотаксим — 1,0 г в/в әр 8 сағ;

· канамицин — 1 млн ЕД внутримышечно әр 12 сағ;

· ципрофлоксацин — 500 мг в/в әр 12 сағ;

· спектиномицин — 2,0 г в/мәр 12 сағ.

Терапия клиникалық симптомдардың жоғалуынан кейін 24-48 сағаттан кем емес уақыт қолданылады,содан соң ем қажетті болған жағдайда ғана төмендегі препараттармен 7 күндей жалғастырылады:

· ципрофлоксацин — 500 мг ішке әр 12 сағ;

· доксициклин — 0,1 г ішке әр 12 сағ.

Бұлармен қатар көрсеткіштеріне қарай патогенетикалық,симптоматикалық, иммуномодулирлеуші терапия да қолданылады.

Гонококкты инфекция сауығып кетудің критериі болып не саналады?

Сауығып кетудің критериі болып 3 етеккір цикл бойы тексеру күніне жақын кезде қоздыру (гоновакцинамен) арқылы бактероскопиялық тексеруден теріс нәтиже алу болып табылады.

Трихомониаз

Трихомониаз қоздырғышының ерекшелігі неде?

Трихомонада паразиттер тобында,сонымен бірге жгут тәрізді класқа жатады. Олар қозғалмалы, трихомонадты жолмен бөліне көбейеді. Адамда бірнеше трихомонад түрін анықтаған (қынаптық, ауыздық, ішектік), бірақ ауруды тудышақырушы тек қынаптық түрі. Ол жүзден артық жыл бұрын қынабынан бөліністердің болуымен және оның тітіркенуімен қиналатын әйелдерде вагиниттердің қоздырғышы болып идентифицерленген. Қоздырғыш 1856 жылы қынаптық құрамды тексеру кезінде ашылған., ал 1870 жылы трихомонада мен қынаптың кілегей қабатының және жатыр мойнының қабынуы арасында патогенетикалық байланыс бар екені шешілді.

Трихомониазбен зақымдалу жиілігі қандай?

Жыныс мүшелерінің төменгі бөліктеріндегі қабыну ауруларының ішіндегі ең кең таралғаны – трихомониаз. Трихомониаз гинекологиялық аурулармен ауыратын науқастардың 40 -80% анықталады. Әсіресе жиі трихомониаз гонореямен ауыратын науқастарда кездеседі- 90 % ға дейін, бұл жұғу жолдарының ортақтылығымен түсіндіріледі. 86% әйелдерде несепжыныс мүшелерінң төменгі бөлігінде зақымдануы анықталады, өрлемелі процесс 14 %да.

Урогенитальды трихомониаздың халықаралық стстистикалық жіктелуі қандай?

Трихомониаздың урогениталды асқынбаған және асқынған трихомониаз түрлерін ажыратады.

Урогениталды трихомониаздың клиникалық көрінісі бойынша жіктелісі қандай?

Аурудың ұзақтығы мен және оның симптомдарын ескере отырып, урогениталды трихомониаздың келесі формаларын ажыратады:

· жаңа трихомониаз, жедел,жеделдеу және торпидті түрлерін ажыратады

· созылмалы трихомониаз(торпидті ағымды және ауру ұзақтығы екі айдан артық);

· трихомонадо таратушы(қынап құрамында трихомонадолардың болуына қарамастан симптомдарының болмауы);

Трихомониаздың клиникалық көрінісі қандай?

Инкубациялық кезең 3-4күннен 3-4 аптаға дейін созылуы мүмкін.Орта есеппен 10-14 күн құрайды.

Клиникалық көрінісінде вагинит және вульвовагинит белгілері айқын көрінеді: қышу, қынаптың, сыртқы жыныс мушелер аймағында, шат аралықта ашу. Қынаптан көпіршікті іріңді,сары түсті бөліністердің пайда болуы тән.Науқастар жыныстық қатынас кезінде ауырсынуға және іштің төменгі бөлігінде ыңғайсыз сезімдерге шағымданады. Зәр шығару каналы және қуық зақымдалғанда зәр шығару кезіндегі жиіленген ауырсыну белгілері болуы мүмкін.

Торпидті формасында белиге, қышуға және басқа да ауру белгілері айқын емес немесе мүлдем жоқ. Қабыну процессінің жасырын белгілері тек кольпоскопия кезінде анықталады.

Созылмалы трихомониазға ағымның ұзақтығы және аурудың рецидиві тән.

Аурудың клиникалық көрінісі аналық бездің функционалды белсенділігіне тәуелді ма?

Клиникалық көрінісі көбіне аналық бездің функционалды белсенділігіне тәуелді. олардың гипофункциясы фонында ауру пайда болса жедел процесс көрінісін береді, зақымдалудың көп ошақтылығы. Аналық бездің гормональды қызметі жеткілікті қызметі жиі тек қынап қана зақымдалады, қабынулық өзгерістер әлсіз көрінеді, ауру көрінісі жасырын турде өтеді, жиі трихомонада таратушы анықталады.

Аурудың рецидивтілігіне не әсер етеді?

Рецидивтің пайда болуына жыныстық гигиенаның бұзылуы, аналық без эндокринді без қызметінің бұзылуы, экстрагениталды аурулар әсер етеді.

Урогениталды трихомониазды диагностикалау немен негізделген?

Урогениталды трихомониазды диагностикасы аурудың клиникалық көріністеріне және міндетті түрде трихомонадтардың анықталуына негізделген. Трихомониаздың лабороториялық диагностикасында келесі әдістер қолданылады: нативті препаратты тексеру; жұғындыларды бактероскопиялық тексеру,Грам бойынша боялған; культуральды зерттеу.

Асқынбаған урогениталды трихомониаздың негізгі емдеу схемалары қандай?

Асқынбаған урогениталды трихомониаз кезінде қолданылады:

· тинидазол — 2,0 г 1 рет ішке;

· метронидазол — 500 мг 2 рет күніне 7 күн ішінде;

· орнидазол — 500 мг 2 рет күніне 5 күнде.

Асқынған урогениталды трихомониаздың негізгі емдеу схемалары қандай?

Асқынған урогениталды трихомониаз кезінде қолданылады:

· метронидазол — 500 мг ішке 4 рет күніне 3 күн;

•

· тинидазол — 2,0 г ішке 1 рет тәулігіне, курстық мөлшері 6,0 г.

•

Көрсеткіштері болған жағдайда патогенетикалық және жергіліті терапия қолданылады. Жергілікті әсер ететін препараттарға жатады:

· метронидазол —қынаптық шариктер, табл 0,5 г 1 рет күніне,интравагинальды 6 кун бойы;

· орнидазол — вагинальды табл 0,5 г 1рет күніне,қынап ішіне 3-6 күн.

Урогениталды трихомониаз кезінде жазылу критериилер қандай?

Жазылу критериі –2 ай ішінде барлық жыныс жолдарының ошағынан өткір түрде трихомонадтардың жойылуы(лабороториялық зерттеуде). Кей әйелдерде трихомонад анықталмайды,бірақ жыныс жолдарынан бөліініс,қабыну пайда болса бактериальды вагинозда ем тағайындалады.

Урогениталды хламидийлі инфекция.

Бұл несепжыныс жүйесінің ауруларының көбірек таралған түрі. Жыл сайын дүние жүзінде 90 млн адам хламидийлі инфекциямен тіркеледі. Көптеген зерттеулер бойынша Ресейде жылына 1,5 млн адам ауырады делінеді. Хламидий инфекциясын қабылдаушылық 100% ға өсуде, оның ішінде иммунотапшылықпен зақым шеккендер жоғары. Әдебиет бойынша,гинекологиялық аурулардың ішіндегі хламидийлік инфекция 40% дай,ал түтіктік – перитонеальды жүктілікте инфекция 49% ды құрады.

Қоздырғыштың ерекшелігі неде?

Хламидииялар - қабы бар және цилиндрлі эпителий жасушаларында көбеетін облигатты жасушаішілік паразиттер.

Олардың даму кезеңі ерекше және микроорганизмдердің өмір сүруі екі формалары.(элементарлы және инициальды(ретикулярлы)денешіктер).

Элементарлы денешіктер- қоздырғыштың инфекциялық формасы,клеткадан тыс тіршілік етуге бейімделген.

Инициальды денешіктер- паразиттің клеткаішілік тіршілік ету формасы, микроорганизмдерге репродукцияны қамтамасыз етеді..

Берілген микроорганизмдердің көбею ерекшелігі нені анықтайды?

Микроорганизмдер көбею ерекшелігі анықтайды:

· басқа инфекцияларға қарағанда ұзақтығы ұзағырақ басқа инфекцияларға қарағанда, латентті период инфицирленгеннен симптоматика пайда болғанға дейін;

· аурудың бастапқы кезі аз симтомды өтуі,қабыну белгілері жай жүреді;

· қоздырғыштың клеткаішілік көбеюінің 7-8аптасын қамтып, ұзақ емді қажет етеді

Урогениталды инфекцияның қандай жіктелісі бар?

Аурудың ортақ клиникалық жіктелісінің болмауына байланысты, практикада диагнозды қою үшін келесі терминологияны қолданған жөн:

· жаңа (асқынбаған) несепжыныс жолының төменгі бөлігінің хламидиялық инфекциясы;

· созылмалы (ұзақ ағымды, персистерленген,рецидивті) несепжыныс жолының жоғарғв бөліктерінің,сонымен қатар кіші жамбас мүшелерінң хламидиялық инфекциясы.

МКБАХЖ-10 бойынша жіктелу

А56.0. Несеп-жыныс жолының төменгі бөлігінің хламидиялық инфекциясы.

А56.1. Кіші жамбас мүшелерінің және басқа несепжыныс мүшелерінің хламидиялық инфекциясы.

А56.2. анықталмаған, несеп-жыныс жолының хламидиялы инфекциясы.

А56.3. аноректальды аймақтың хламидиялық инфекциясы.

А56.4. Хламидиялық фарингит.

А56.8. Басқа мүшелердегі хламидиялық инфекция.

Несеп-жыныс жолының төменгі бөліктерінің зақымдалуына не кіреді?

Несеп-жыныс жолының төменгі бөліктерінің зақымдалуына хламидиялық уретрит, парауретрит, бартоленит, вагинит, эндоцервицит жатады. Біріншілік хламидиялық вагиниттер сирек кездеседі, себебі көп қабатты жалпақ эпителииде хламидиялар көбейе алмайды,ал жасушадан тыс қынаптың қышқыл реакциясына өте сезімталды. Біріншілік вагиниттер гармональды фонның өзгеруі кезінде кездесуі мүмкін жасы келген әйелдерде, жүкті айелдерде және жас қыздарда.

Несеп-жыныс жолының төменгі бөліктерінің хламидиялық инфекциясының клиникалық көрінісі қандай?

Хламидиялық уретриттің арнайы көрінісі жоқ,сондықтан науқастар сирек жағдайда дизурияға, оларда зәр шығару жеңіл шаншудың мазалауы,іштің төменгі бөлігінде және шап аймағында аздаған ауырсынуға шағымданады. Дене температурасы қалыпты немесе субфебрильді. Кей жағдайда хламидиялар өзектердің және бартолини бездерінің эксудативті туғызуы мүмкін. Әйелдерде урогениталды хламидиялық инфекцияның ең жиі көрінісі болып аз мөлшерде кілегейлі -іріңді цервициттің болуы, цервикальды аран айналасында қабынулық әкиектің фоллекулдамен болуы және бұл аймақтың жеңіл зақымдануымен көрінеді. Урогениталды жолдың төменгі бөліктерінің зақымдалу симптомдарына келесілер тән: көп мөлшерлі қынаптық бөліністер, вульва аймағында қышыну, дизурия; жүктілік кезінде- жүктіліктің үзілу қаупіне, цистит және пиелонефрит.

Өрлемелі хламидиялық инфекцияның қандай таралу жолдаря бар?

Өрлемелі хламидиялық инфекцияның таралу жолдары:

· каналикулярлы-цервикалды өзек,жатыр қуысы,жатыр түтіктері арқылы ішпердеге және құрсақ қуысы мүшелерге;

· лимфогенді

· гемотогенді

· сперматозойттардың қатысуымен.

Өрлемелі хламидиялық инфекцияның клиникалық көрінісі қандай?

Хламидиялық салпингит және сальпингоофорит- өрлемелі инфекцияның жиі кездесетін көріністері, “өршуге ” бейімделусіз, жеделдеу,жасырын ағымымен ерекшеленеді, бірақ жатыр түтіктерінің өткізбеушілігіне, жатырдан тыс жүктілікке, түтікті перитонеалды бедеулікке, кіші жамбастағы жабысқақ процесске, жүктілікті көтере алмаушылыққа әкеледі. Хламидиялық процесс рецидивпен және өршулермен өтуі мүмкін.

Хламидиоздың жүктілік кезіндегі қауіптілігі қандай?

Жүктілік кезіндегі цервикалды өзектің хламидиозы нәрестелер арасындағы ауру мен өлімді көбейтетін, ұрықтың инфицирленуіне, мерзінен бұрын босануға, қағанақ қабының ерте ажырауына әкеледі.

Хламидиялық инфекция диагностикасының негізгі әдістері қандай?

Хламидиялық инфекцияны анықтау үшін әр түрлі қоздырғышты тікелей зерттеу әдістерімен қатар, қосымша серологиялық зерттеулер де қолданылады.

· Скринингті әдіс ретінде ПЦР. Сапалы ПЦР – хламидиялық инфекция диагностикасының қол жетімді әдісі, себебі адамның биоптатында хламидиялар ешқандай жағдайда болмайды.

· Культуральды әдіс – алтын стандарт – ақпараттылығы жоғары әдіс (сезімталдығы 100%). Персистерлеуші инфекцияға күмән туғанда бұл әдіс өте маңызды.

· Цитоскопиялық әдіс –қабынудың көрсеткіші ретінде лейкоциттер санын ескере отырып, цитоплазматикалық клеткаларды (Провачекті қоса) анықтау.

· Иммуноморфологиялық әдіс – эпителий және басқа тіндерді препараттарды арнайы антиденелермен өңдеу арқылы хламидиялардың антигенді субстанциясын анықтауға негізделген.

· Тікелей иммунофлюороценсия- хламидия антигендерін тікелей анықтауды қарастырады. Әдістің кемшілігі нәтижесін бағалаудың субъективтілігі.

· Тікелей емес иммунофлюороценсия -зерттеу сынамаларындағы хламидияның еритін антигенін анықтауға негізделген. IgA, IgG, IgM класты хламидиялардың антигеніне қан сарысуындағы антиденелерді анықтау,аурудың сатысын анықтауға, антибактериалды емнің қажеттілігін негіздеуге және оның нәтижесін бағалауға мүмкіндік береді.

· Хламидияларды клеткалардың культурасында диагностикалау.

Хламидиялық инфекцияларды верификациялау екі түрлі зерттеу әдісінің оң мәнді нәтижесіне негізделеді, олардың бірі ПЦР.

Урогениталды хламидиялық инфекцияны зерттеуде қандай материал қолданады?

Урогениталды хламидиялық инфекцияның зерттеу материалы ретінденесепағардың,цервикалды өзектің, жатыр мойнының, тік ішектің, коньюктиваның кілегей қабатынан алынған жұғындылар қолданылады. Материалды Фолькман қасығымен, арнайы тампондармен,щеткалармен немесе қорғасынды ілмекпен алады. Хламидиялар – клеткаішілік паразиттер. Сондықтан зерттеу материалы эпителиалды клеткалардың жұғындысы болып табылады.. Дұрыс жұғынды алу үшін кілегейді мақталы тампонмен тазартып алып тастау маңызды сәттердәң бірі.

Хламидиялық инфекцияны емдеу принциптерң қандай?

Патогенетикалық емнің құрамына:

· Эбиотикалық терапия;

· Жүйелі энзимотерапия;

· Иммуномодулиреуші терапия;

· Ағзаның арнайы емес резистенттілігіне әсер ету.

Хламидиялар клеткаішілік паразиттер болғандықтан осы микроорганизмдердің белсенділігіне байланысты клетка ішінде жиналатын препараттар тағайындалады.

Ондай қасиетттер тетрациклин,макролид, фторхинолондарда бар. C. Trachomatisтің трихомонадалармен және аноэробды микрофлорамен жиі бірге кездесетінін ескере отырып,емдеу схемасына антианаэробты белсенділігі бар протистоцидті препарат – метранидозолды қосады.

Созылмалы хламидиялы инфекцияны емдеу үшін антибиотикті емге иммуностимуляциялық препараттарды қосады.

Хламидиялық инфекцияның емделіп шығу критерийлері қандай?

Урогениталды хламидиялық инфекцияның емделіп шығу критерийлері: лабороториялық зерттеу нәнижелерінің теріс болуы және аурудың клиникалық белгілерінің болмауы.

Емі аяқталғаннан 6-7 аптадан кейін және кейінгі 3етеккір циклы кезінде бақылайды.

Урогенитальды микоплазмалық инфекция.

Урогенитальды микоплазмалардың кең таралуы және олардың сау адамдарда жиі анықталуы (40-80%), урогенитальды жолдың ауруларының этиологиясы мен патогенезіндегі осы микроорганизмдердің рөлі жөніндегі сұрақты шешуді қиындатады. Гениталды микоплазмалар – урогенитальды жолдың коменсалдары.. 30-35% сау әйелдер бактериалды вагиноз немесе вагинит белгілерінсіз микоплазмаларды тасымалдаушылар. Микоплазмалармен шақырылатын урогениталды жолдың қабыну ауруларын барлық басқа себептер жоққа шығарылғаннан кейін диагноз қойылады.

Микоплазмалар дегеніміз не?

Урогенитальды микоплазмалар (уреоплазмалар және микоплазмалар) –ең ұсақ еркін өмір сүретін прокариодтар, олардың құрылысы бактериялар мен вирустардың ортасында, оларға келесідей ерекшеліктер тән:

· Клетка қабырғасы жоқ;

· Паразиттілігі мембраналық сипатта;

· Антигендік құрамы үнемі өзгеріп тұрады;

· Микроорганизмнің иммунопатологиялық реакциясын тудыру қабілеттілігі;

· Ұзақ персистенцияға қабілеттілігі;

Микоплазмалар белгілі бір нозологиялық формаларға(уретрит, босанудан кейінгі эндометрит, пиелонефрит, жүктілік пен ұрық патологиясы, артрит, сепсис және т.б.) жауапты абсолютті патогендерге жатады. Кейбір жағдайларда микоплазмалар несепжыныс мүшелерінің инфекционды қабыну процессін басқа патогенді немесе шартты патогенді микроорганизмдермен бірігіп қана тудырады. Көптеген микоплазмалар – сау адамдардың коменсалдары. Кей түрлері ғана (M. pneumoniae, M. fermentans, M. penetrans) патогенді қасиеттерге ие. Урогениталды микоплазмаларды жыныс жолдары арқылы таралатын патогенді микроорганизмдерге жатқызбайды, сонымен қатар олар титрі 102-104 КОЕ /мл бола тұра қабыну процессін шақырмай, несепжыныс жолдарында сембионттар сияқты көбеюге қабілетті. Сондай ақ микоплазмалардың қабыну процессінің даму себебіне қатысы дәлелденбегенмен, олар қынап дисбиозының қосымша маркерлері болып келеді.