Праз хрост і канфірмацыю

МЫ – АГУЛЬНАЕ СВЯТАРСТВА

Дыдактычная мэта: указваем на заданні, якія Хрыстус даручыў у Касцёле кожнаму верніку (святарская, прароцкая і каралеўская місія).

Выхаваўчая мэта: фарміруем пачуццё адказнасці за збаўленне — сваё і іншых людзей.

Асноўныя і дапаможныя матэрыялы: 4 вялікіх аркуша паперы, фламастэры. Святое Пісанне Мц 5, 13–16, ККК 783–786, Ян Павел ІІ. – Gorzуw Wielkopolski, 1997

Ход заняткаў

Малітва: падручнік вучня

Хрысціянін пакліканы Хрыстом клапаціцца ў супольнасці Касцёла пра ўласнае збаўленне і збаўленне іншага чалавека.

Чалавек пытае

(падручнік вучня)

У адным шпіталі ляжаў хворы марак. Ён быў няверуючым чалавекам. У шпітальнай палаце яго наведвала дзяўчына, якая апекавалася хворымі на тэрыторыі парафіі, дзе і знаходзіўся гэты шпіталь. Хворы марак хутка заўважыў шчырасць, дабрыню і пабожнасць гэтай дзяўчыны. Аднойчы, гледзячы на яе ахвярную працу, марак запытаў яе: «Што ты атрымліваеш за тое, што прыходзіш сюды?» Дзяўчына адказала, што працуе не за грошы. «А для каго ж тады ты гэта робіш?» — працягваў марак задаваць свае пытанні. «Для Хрыста, які мяне і вас вельмі моцна любіць», — адказала дзяўчына. Марака вельмі здзівіў такі адказ. Надышоў час выпіскі хворага са шпіталя. У дзень развітання марак падзякаваў дзяўчыне за апеку, затым працягнуў ёй прыгожую чырвоную ружу і сказаў: «Занясі гэтую ружу твайму Хрысту».

— Як вы думаеце, чаму марак захацеў аддаць ружу Хрысту?

— Хто пакліканы сведчыць аб Хрысце і якім чынам можа гэта рабіць?

Бог адказвае

Спачатку вучні чытаюць самастойна, затым хтосьці з вучняў чытае ўголас:

«Вы — соль зямлі. Калі ж соль страціць смак, то чым пасоліш яе? Яна ўжо ні на што не прыдасца, хіба што выкінуць яе прэч на патаптанне людзям. Вы — святло свету. Не можа схавацца горад, які стаіць на вяршыні гары. І, запаліўшы свяцільнік, не ставяць яго пад пасудзінаю, але на свечніку, і свеціць усім, хто ў доме. Няхай святло вашае так свеціць перад людзьмі, каб яны бачылі вашыя добрыя ўчынкі і праслаўлялі Айца вашага, які ў нябёсах» (Мц 5, 13-16).

— З чым параўноўвае Езус сваіх вучняў?

— Якое заданне Езус дае вучням у адносінах да іншых людзей?

Праз хрост і «намашчэнне» Духам Святым у сакрамэнце канфірмацыі хрысціянін становіцца ўдзельнікам трайной місіі Хрыста ў Касцёле. Якая гэта місія? На гэтае пытанне нам адказвае вучэнне Касцёла — ККК 783–786.

Кожны з вучняў атрымлівае тэкст, у якім павінен знайсці і падкрэсліць адказ на гэтае пытанне:

Иисус Христос есть Тот, Кого Отец помазал Духом Святым, — «Священник, Пророк и Царь». Народ Божий весь в целом участвует в этих трёх служениях Христа и несёт ответственность за миссию и служение, которые из этого вытекают (ККК 783).

Вступая в Народ Божий верою и Крещением, мы получаем удел в уникальном призвании этого Народа — в его священническом призвании: «Христос Господь, Первосвященник, взятый из людей, «соделал царством, священниками Богу и Отцу новый народ. Действительно, крещённые через возрождение и помазание Духом Святым получают посвящение, чтобы стать духовной обителью и святым священством» (ККК 784).

Святой Народ Божий участвует также в пророческом служении Христа». Он участвует в нём прежде всего сверхъестественным чувством веры, свойственным всему Народу в целом, мирянам и иерархии, когда он «неотступно держится веры, раз и навсегда переданной святыми», углубляет её понимание и становится свидетелем Христовым в этом мире (ККК 785).

Наконец, Народ Божий участвует в царственном служении Христа. Христос царствует, привлекая к себе всех людей Своею смертью и Своим Воскресением. Христос, Царь и Господь вселенной, стал слугою всем, ибо Он «не для того пришёл, чтобы Ему служили, но чтобы послужить и отдать душу Свою для искупления многих». Для христианина «царствовать – значит служить Ему», особенно «в лице нищих и страдающих», в которых Церковь «признаёт образ своего Основателя, нищего и страждущего». Народ Божий осуществляет своё «царственное достоинство», когда живёт в соответствии с этим призванием служения вместе с Христом (ККК 786).

Прэзентацыя працы вучняў, пасля якой адзін з іх запісвае на дошцы невялікую схему, усе астатнія робяць гэта ў сваіх падручніках:

МІСІЯ КАСЦЁЛА

святарская прароцкая каралеўская

Святарская місія:

Удзел у святарскай місіі Хрыста выражаецца, з аднаго боку, у дзейсным удзеле ў Літургіі, а з другога, на выкананні самых звычайных штодзённых учынкаў для дабра чалавека і на хвалу Божую.

Прароцкая місія:

Хрыстус як Прарок абвяшчаў людзям Божую волю, паказваў, як жыць. Прароцкая місія хрысціяніна заключаецца ў вернасці Евангеллю і ў адважным вызнаванні яго ў жыцці, нават насуперак асяроддзю. Заданне хрысціяніна — стаяць на баку праўды і любові і быць гатовым вызнаваць сваю веру, падтрымліваць іншых сваёю надзеяй на канчатковую перамогу дабра.

Каралеўская місія:

У каралеўскай місіі Хрыста ўдзельнічаюць хрысціяне праз няспыннае навяртанне, гэта значыць адрачэнне ад зла і пастаяннае імкненне да дабра. Такім чынам яны далучаюцца да будавання — ўжо тут на зямлі — Божага Владарства, у якім пануе справядлівасць, любоў і супакой. Як Хрыстус у сваім зямным жыцці змагаўся за ўзрастанне гэтага Валадарства, пераконваючы людзей аб Яго вартасці і паказваючы Яго ўласным цярпеннем, так і хрысціянін уключае ў гэтую справу сваю працу і ахвяру.

Мы як удзельнікі функцыі Хрыста — Святара, Прарока і Караля — маем канкрэтныя заданні для рэалізацыі там, дзе жывём, вучымся, працуем. Адказнасць за развіццё Касцёла ляжыць не толькі на святарах. Свецкія хрысціяне ў сакрамэнце бежмавання атрымліваюць моц Духа Святога, беручы на сябе адказнасць за Касцёл Божы. Ян Павел ІІ падказвае нам, як мы можам рэалізаваць даручаныя нам заданні (падручнік вучня).

«Сёння, калі ўжо не трэба сведчання крыві, тым больш яскравым павінна быць сведчанне штодзённага жыцця. Пра Бога трэба сведчыць словам і ўчынкам усюды, у кожным асяроддзі: у сям’і, на працы, у школе, у месцах, дзе чалавек працуе і адпачывае. Мы павінны вызнаваць Бога, старанна ўдзельнічаючы ў жыцці Касцёла: праз апеку над слабымі і церпячымі (...). Кожны хрысціянін пакліканы заўсёды і ўсюды сведчыць аб Хрысце перад людзьмі. Будзьце ў гэтым свеце носьбітамі веры і хрысціянскай надзеі, жывучы штодня любоўю. Будзьце вернымі сведкамі Хрыста, ніколі не адступайце перад перашкодамі, якія ўзнікаюць на сцежках вашага жыцця» (Ян Павел ІІ, Познань 1997 г.).